Παλάτι...

Είναι αλήθεια είναι ότι καλύτερα καϊκτσής από καμηλιέρης, επειδή όμως προκύπτει σε κάθε συζήτηση, ας το λήξουμε το θέμα μια και καλή.

"Πιστεύετε σεις το κρυστάλινο παλάτι, το αιώνια ακατάλυτο, δηλαδή τέτοιο, που μήτε τη γλώσσα κρυφά δεν μπορεί κανείς να του δείξει, μήτε μια πρόστυχη χειρονομία να του κάνει. Ε, λοιπόν, εγώ για τούτο ακριβώς ίσως και να φοβάμαι αυτό το χτίριο, γιατί ξέρω, πως είναι κρυστάλλινο και αιώνια ακατάλυτο και πως δε θα 'ναι δυνατό μήδε κρυφά να του βγάλεις τη γλώσσα.
 
Να, έξαφνα: αν αντί για παλάτι είναι ένα κοτέτσι και πιάσει βροχή, εγώ μπορεί να χωθώ στο κοτέτσι, για να μην βραχώ, πάντα όμως, δε θα πάρω το κοτέτσι για παλάτι, από ευγνωμοσύνη που με προφύλαξε από τη βροχή. Γελάτε. Λέτε μάλιστα, πως στην περίπτωση αυτή κοτετσι και παλάτι είναι το ίδιο. Ναι, σας απαντώ, αν θα 'πρεπε να μένεις κανείς μέσα μονάχα για να μη βρέχεται.
 
Τι να γίνει όμως, αν εμένα μου μπήκε στο μυαλό, πως ζει κανείς, όχι μόνο για να μη βρέχεται, και πως αφού ζει, ας ζήσει στα παλάτια. Αυτό είναι η βούληση μου, αυτό είναι η επιθυμίες μου. Θα το σβήσετε από μέσα μου μόνο, όταν αλλάξετε τις επιθυμίες μου. Ελάτε λοιπόν, αλλάξτε τις, δελεάστε με με κάτι άλλο, δώστε μου άλλο ιδανικό. Στο μεταξύ όμως δε θα πάρω το κοτέτσι για παλάτι..."

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι - Σημειώσεις από το υπόγειο

 

Υ.Γ. Λέει κι άλλα αμέσως μετά, αλλά αυτά είναι για τους μυημένους...