Όπως όλοι γνωρίζουν στην Οργάνωση είμαστε παλαιοημερολογήτες. Έτσι λοιπόν θα γιορτάσουμε την επέτειο του όγδοου συνεχόμενου πρωταθλήματος από την τεράστια αρμάδα Του, σήμερα.
Πριν 9 χρόνια όλη η λιγδερή χώρα πανη-γύριζε το Όγδοο.
Ήταν μια περίοδος γενικής ευφορίας. Ο Κωστάκης είχε γίνει πρωθυπουργός, θα κέρδιζε η Ελλάδα τη Euroβύζιον, πετιόντουσαν λεφτά στη πηγάδα των αιωνίων. Μέχρι κι η ελλάδα χρήστηκε πρωταθλήτρια ευρώπης στο ποδόσφαιρο for cryin' out loud!
Μες την όλη ευφορία μόνο ο Ολυμπιακός μας είχε προβλήματα και μαζί του ο Πρωτεργάτης του. Η ομάδα ήταν γεμάτη παιχταράδες οι οποίοι όμως όντας κορεσμένοι έψαχναν να βρουν τρόπους να δώσουν λίγο ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα. Είπαν λοιπόν, μετά τα περσινά (είπαμε υπομονή, θα φτάσουμε σε αυτά, 3 βδομάδες έμειναν) έβαλαν ακόμα πιο ψηλά τον πύχη και είπαν να πάρουν τον τίτλο με μόνο έναν παίχτη. Αλλά τι παίχτη! Τον καλύτερο που κλώτσησε το τόπι στο ελλάντα. Του έβαλε κι έκείνη τη χρονιά προπονηταράδες που σεβόντουσαν το μεγαλείο του και αυτό που είχε να προσφέρει, (δεν πονάγαν και τα δόντια του) κι έτσι ξεσκίστηκε να βάζει γκολ.
Μην περιμένετε να πούμε φυσικά για ηθικούς πρωταθλητές και τέτοιες μαλακίες. Ο καθένας παίζει το παιχνίδι όπως μπορεί και με ό,τι διαθέτει.
Η μόνη αδικία που έγινε τότε ήταν απέναντι στον ένα από τους λίγους πια εκπροσώπους της εργατικής τάξης στο ποδόσφαιρο. Τον Κέρβερο που πολέμησε στο πλευρό Του για λογαριασμό του Ολυμπιακού μας, όποτε του ζητήθηκε. Που δεν έβαλε ποτέ τον εαυτό του και την καριέρα του (όπως έκαναν άλλοι) πάνω από τον Ολυμπιακό. Τον σπουδαιότερο προπονητή που εργάστηκε ποτέ σ'αυτόν εδώ το τόπο, γι'αυτον ακριβώς το λόγο. Επειδή εργάστηκε πραγματικά. Ίδρωσε, μάτωσε και πόνεσε. Το παιχνίδι το ίδιο, τον κόσμο, που φυσικά τον λάτρεψε, αλλά και κάθε ομάδα που ζήτησε τη βοήθεια του. Πάνω απ'όλα όμως τον Ολυμπιακό μας και τα πάντα γύρω του.
Η μόνη αδικία έγινε κατ' αυτού του αγνού ανθρώπου που του στέρησαν το ηθικό εφ' άπαξ για το οποίο εργάστηκε τόσο σκληρά. Που του στέρησαν το δικαίωμα να πει σε όλους όσους τον λιδορούσαν να φάνε τα πόδια τους, παρά τον έσυρε να κλαίει στην τηλεόραση, βορά των αρπακτικών της.
Δεν έχει ανάγκη των ευχαριστιών μας... Ας φωνάξουμε όμως όλοι προς τιμήν του.
