Είναι γνωστή η λατρεία μας για τον μεγάλο μπαλαδόρο Gio αλλά δεν ξεχνάμε ότι μερικές φορές μπερδεύει τα λόγια του εξαιτίας κάποιων προβλημάτων στα δόντια. Ο Κοκκαλάρας ήθελε να πει όταν ξεστόμιζε ότι τον έφερε στον Ολυμπιακό μας ο θεός.
Το 2002 είχαμε το καλύτερο υλικό και την καλύτερη ομάδα. Δεν είχαμε όμως ξεπεράσει ακόμα τα γνωστά συμπλέγματα της ευρωπαϊκής καταξίωσης και των εθνοσήμων στη φανέλλα.
Tallinnμπαν, Tallinnμπαν,
θα μας δεις και μέσα στο Saku Suurhall,
Ρακιντζή όταν πας
και θα παραμιλάς...
Το υπερβολικό άγχος είναι έκδηλο σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης.
Οι δε εχθρική συμπεριφορά των officials έφτασε στο ζενίθ της. Έτσι χαραμίσαμε άλλη μία πολλά υποσχόμενη χρονιά και την αφήσαμε να χαθεί χωρίς ποτέ να δώσουμε τα εύσημα στο γνήσιο τέκνο της Ολυμπιακότητας, που μας χάρισε μαγικές στιγμές.
Τώρα πια όλα αυτά τα προβλήματα έχουν περάσει στο παρελθόν. Τώρα γεννάνε και τα κοκκόρια μας και είμαστε ικανοί ακόμα και για την πρώτη θέση... ακόμα και με έναν ντεμέκ Γάβρο σαν τον Αγάθωνα.
Και θα το κάναμε αν το θέλαμε πραγματικά...
Επειδή όμως δεν θα υποφερόταν ο Γιάννης μας να πανηγυρίζει στο τουίτερ για τον ελληνικό θρίαμβο το πήγαμε μέχρι τους 8. Έτσι για την πορεία!
Όπως όλοι γνωρίζουν στην Οργάνωση είμαστε παλαιοημερολογήτες. Έτσι λοιπόν θα γιορτάσουμε την επέτειο του όγδοου συνεχόμενου πρωταθλήματος από την τεράστια αρμάδα Του, σήμερα.
Πριν 9 χρόνια όλη η λιγδερή χώρα πανη-γύριζε το Όγδοο.
Ήταν μια περίοδος γενικής ευφορίας. Ο Κωστάκης είχε γίνει πρωθυπουργός, θα κέρδιζε η Ελλάδα τη Euroβύζιον, πετιόντουσαν λεφτά στη πηγάδα των αιωνίων. Μέχρι κι η ελλάδα χρήστηκε πρωταθλήτρια ευρώπης στο ποδόσφαιρο for cryin' out loud!
Μες την όλη ευφορία μόνο ο Ολυμπιακός μας είχε προβλήματα και μαζί του ο Πρωτεργάτης του. Η ομάδα ήταν γεμάτη παιχταράδες οι οποίοι όμως όντας κορεσμένοι έψαχναν να βρουν τρόπους να δώσουν λίγο ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα. Είπαν λοιπόν, μετά τα περσινά (είπαμε υπομονή, θα φτάσουμε σε αυτά, 3 βδομάδες έμειναν) έβαλαν ακόμα πιο ψηλά τον πύχη και είπαν να πάρουν τον τίτλο με μόνο έναν παίχτη. Αλλά τι παίχτη! Τον καλύτερο που κλώτσησε το τόπι στο ελλάντα. Του έβαλε κι έκείνη τη χρονιά προπονηταράδες που σεβόντουσαν το μεγαλείο του και αυτό που είχε να προσφέρει, (δεν πονάγαν και τα δόντια του) κι έτσι ξεσκίστηκε να βάζει γκολ.
Μην περιμένετε να πούμε φυσικά για ηθικούς πρωταθλητές και τέτοιες μαλακίες. Ο καθένας παίζει το παιχνίδι όπως μπορεί και με ό,τι διαθέτει.
Η μόνη αδικία που έγινε τότε ήταν απέναντι στον ένα από τους λίγους πια εκπροσώπους της εργατικής τάξης στο ποδόσφαιρο. Τον Κέρβερο που πολέμησε στο πλευρό Του για λογαριασμό του Ολυμπιακού μας, όποτε του ζητήθηκε. Που δεν έβαλε ποτέ τον εαυτό του και την καριέρα του (όπως έκαναν άλλοι) πάνω από τον Ολυμπιακό. Τον σπουδαιότερο προπονητή που εργάστηκε ποτέ σ'αυτόν εδώ το τόπο, γι'αυτον ακριβώς το λόγο. Επειδή εργάστηκε πραγματικά. Ίδρωσε, μάτωσε και πόνεσε. Το παιχνίδι το ίδιο, τον κόσμο, που φυσικά τον λάτρεψε, αλλά και κάθε ομάδα που ζήτησε τη βοήθεια του. Πάνω απ'όλα όμως τον Ολυμπιακό μας και τα πάντα γύρω του.
Η μόνη αδικία έγινε κατ' αυτού του αγνού ανθρώπου που του στέρησαν το ηθικό εφ' άπαξ για το οποίο εργάστηκε τόσο σκληρά. Που του στέρησαν το δικαίωμα να πει σε όλους όσους τον λιδορούσαν να φάνε τα πόδια τους, παρά τον έσυρε να κλαίει στην τηλεόραση, βορά των αρπακτικών της.
Δεν έχει ανάγκη των ευχαριστιών μας... Ας φωνάξουμε όμως όλοι προς τιμήν του.
Μια ντουζίνα χρόνια πέρασαν κιόλας αλλά πώς να το ξεχάσει κανείς;
Χρόνια σας πολλά λοιπόν και μην ανησυχείτε οι στιγμές τις δόξας σας έρχονται... θα είμαστε εκεί πάλι για να το γλεντήσουμε μαζί, πάλι!
